ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΓΙΝΩ ΜΙΑ ΠΑΛΙΟΚΑΤΙΝΑ

Ρε, ώρες ώρες, αναρωτιέμαι σε τι πλουμιστό κήπο έχω πέσει, με τόσες αγάπες μεταξύ των μπλόγκερς . Πω πω πω, μέλι στάζουνε οι σελίδες. Όχι τόσο απ΄τα διαδικτυακά κι όχι μόνο ζευγάρια, χαλάλι τους αυτωνών, αλλά απ΄τις αβρότητες . Μπας κι εγώ ζω σ' άλλον κόσμο ?
Άλλες φορές πάλι λέω "ε, ρε λώλα μου, τι ζούγκλα είν' αυτή? Παραμονεύει να φάει ο ένας τον άλλο. Απα πα πα."
Αυτά όμως είναι, όπως οι σχέσεις μας έξω απ΄το κουτί που λέγεται οθόνη και το κόλλημα που λέγεται μπλόγκινγκ. Τα καλούδια της επιοινωνίας με λίγα λόγια.
Αλλά δε με νοιάζουν ούτε οι αγάπες ούτε οι πόλεμοι, αυτοί είναι στο πρόγραμμα. Εκείνο που μου τη δίνει είναι οι πουστιές. Όχι, δεν έχω τίποτα με τους γκέι, άνθρωποι είναι σαν κι εμάς. Μιλάω για τις πράξεις των ανθρώπων που στη φέρνουν εκεί που "περί άλλων τύρβαζες" για το άτομό τους, που λένε και οι μορφωμένοι , τρομάρα τους.
Όταν την άλλη την κόβεις για κυρία και σου βγαίνει μια κανονική κατίναααα, που την ψώνισε, την είδε σούπερ γκομενάρα και επειδή ξέρει και πέντε δράμια παραπάνω μόρφωση το παίζει "χάι κλας". Ίσα μωρή πετούγιαααααα! Μάθε πρώτα τον π(ρ)ούστη και μετά να μας την πεις!
Πρώτα ζητιανεύει το σχόλιο των άλλων, μετά κοτσάρει ό,τι τσιτάτο βρει και το παίζει ευαίσθητη. Έπειτα πετά σπόντες για την υποκρισία στα μπλογκς και πως κανείς δε λέει την αλήθεια.
Γιατί κυράτσα μου, είσαι έτοιμη να τη δεχτείς; Πριτς! Εμένα μουλες; Μόνο να σου λεν πως έχεις δίκιο, να σε λιβανίζουνε. Μόλις σου απαντάνε διαφορετικά απ΄ό,τι θες, τους κάνεις και μένουνε μαλάκες, με το στόμα ανοιχτό.
Εγώ έχω αλλεργία στο λιβάνι και τους λιβανωτούς. Άντε γειαααααααα, λοιπον (με τη νωστή έννοια του όρου, που λέει κι ο Τάκης ο χρυσόστομος) ν' ασπρίσεις. Κότααααααα !Ξεπαρεού λέωωω...